ΠΩΣ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ
μεταφρασμένο από την Natasa Xenophontos, επιμελημένο από την Isis Rita Anzel
Το LSD ήταν πάντα μια ουσία για μια στο τόσο. Σε σύγκριση με άλλες ουσίες ψυχαγωγικής χρήσης, το σεροτονινεργικό ψυχοδηλωτικό διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος (LSD) θεωρείται ότι έχει μάλλον χαμηλή τάση εθισμού1 και, ως εκ τούτου, η κατανάλωσή του σε μεγάλη συχνότητα δεν αποτέλεσε ποτέ θέμα, ούτε για το κοινό, ούτε για την επιστήμη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Με αφορμή δημοσιεύματα στον Τύπο σχετικά με τη χρήση LSD στη Silicon Valley,2,3 καθώς και το βιβλίο του James Fadiman “Psychedelic Explorer‘s Guide” (Ο οδηγός του ψυχεδελικού εξερευνητή),4 ένας νέος τρόπος λήψης του LSD έχει κερδίσει την προσοχή του κοινού. Στο πλαίσιο της λεγόμενης μικροδοσολογίας ψυχεδελικών ουσιών (microdosing), η οποία πιστεύεται ότι ενισχύει τη διάθεση και τη δημιουργική σκέψη, οι «μικροδοσολήπτες» καταναλώνουν LSD και άλλες ψυχεδελικές ουσίες σε χαμηλές (μη ψυχοδηλωτικές) δόσεις, αλλά σε τακτική βάση.5 Παρόλο που ο 21ος αιώνας λέγεται ότι σηματοδοτεί μια ψυχεδελική αναγέννηση με την αναζωπύρωση του επιστημονικού ενδιαφέροντος για τις άμεσες επιδράσεις των ψυχεδελικών, εκπληκτικά λίγα μπορεί ακόμη η επιστήμη να μας πει για το τι συμβαίνει όταν το LSD καταναλώνεται τακτικά, ξανά και ξανά.
Μια ποικιλία ψυχοτρόπων ουσιών που χρησιμοποιούνται για ψυχαγωγικούς σκοπούς είναι διαβόητες για τη δυνατότητά τους να παρασύρουν τους καταναλωτές σε συχνή ή/και μακροχρόνια κατανάλωση. Αν και το LSD δεν έχει συγκρίσιμες ιδιότητες, η κλινική εμπειρία με τις εθιστικές ουσίες μας διδάσκει ένα σημαντικό μάθημα: οι επιπτώσεις της κατανάλωσης μιας ουσίας μόνο μια φορά στο τόσο δεν είναι απαραίτητα ίσες με τις επιπτώσεις της συχνής ή μακροχρόνιας κατανάλωσης του εν λόγω φαρμάκου.
Οι εθιστικές ουσίες, όταν λαμβάνονται μια φορά στο τόσο, προκαλούν τις άμεσες επιδράσεις τους: ευφορία, ενθουσιασμό ή μια αίσθηση ηρεμίας, για να αναφέρουμε μερικές από τις ζητούμενες ανταμοιβές των ουσιών. Όταν όμως καταναλώνονται επανειλημμένα σε μικρά χρονικά διαστήματα, οι επιθυμητές επιδράσεις συχνά εξασθενούν, αφήνοντας μια κατάσταση φαρμακολογικής ανοχής. Ο απογοητευμένος χρήστης μπορεί να προσπαθήσει να ξεπεράσει την ανοχή με την κατανάλωση μεγαλύτερων ποσοτήτων της ουσίας, γεγονός που αυξάνει την επιβάρυνση του οργανισμού. Με την πάροδο του χρόνου μπορεί να εκδηλωθούν νέες, συνήθως πιο δυσάρεστες επιδράσεις, και η διακοπή της ουσίας μπορεί να προκαλέσει στερητικό σύνδρομο – εκεί που υπήρχε μια έκρηξη ενέργειας, για παράδειγμα, τώρα υπάρχει εξάντληση.6
Ωστόσο, εάν η ουσία αποθηκεύεται σωστά και η καθαρότητά της παραμένει η ίδια, είναι απίθανο να αλλάξει τις ιδιότητές της προς τον οργανισμό με την πάροδο του χρόνου. Αντιθέτως, πρέπει να συμβαίνει το αντίστροφο: Το σώμα αλλάζει τις ιδιότητές του ως προς την ουσία.
Το LSD είναι ασυνήθιστο. Η ανοχή σε σχέση με τις ψυχεδελικές επιδράσεις του LSD έρχεται ξαφνικά, ωστόσο δημοσιευμένες αναφορές σχετικά με μοτίβα που μοιάζουν με εθισμό ή/και συμπτώματα στέρησης γύρω από τη χρήση κλασικών σεροτονινεργικών ψυχεδελικών ουσιών είναι σχεδόν ανήκουστες. Οι δημοσιευμένες ανεκδοτικές αναφορές και οι πειραματικές έρευνες σε ανθρώπους γενικά συγκλίνουν και δείχνουν ότι η ψυχεδελική εμπειρία υποχωρεί σχεδόν πλήρως όταν λαμβάνονται ψυχεδελικές δόσεις LSD περίπου τέσσερις ημέρες στη σειρά.
Και όμως, η ανοχή φαίνεται να φεύγει τόσο γρήγορα όσο έρχεται. Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα από τη διακοπή, η αρχική ένταση της ψυχεδελικής εμπειρίας μπορεί να αναζωπυρωθεί.7 Σε μια πρώιμη μελέτη σε ανθρώπους από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ψυχοδηλωτικές δόσεις LSD χορηγούνταν καθημερινά για δύο έως τρεις εβδομάδες, ή ακόμη και έως τρεις μήνες. Μέχρι το τέλος των επαναλαμβανόμενων δόσεων LSD, η ανοχή ήταν τόσο ξεκάθαρη που όταν οι ερευνητές αντικατέστησαν το φάρμακο με απλό νερό, τα υποκείμενα δεν αναγνώριζαν καν ότι δεν ήταν LSD αυτό που είχαν λάβει. Ούτε υπήρχαν σημάδια στέρησης.8
Οι περισσότερες έρευνες σχετικά με την ανοχή του ανθρώπου στο LSD έγιναν τις δεκαετίες του 1950 και του ’60. Ενώ υπάρχει μεγάλη συμφωνία σχετικά με τη γρήγορη άνοδο και πτώση της ανοχής στις ψυχεδελικές ουσίες, υπάρχουν ακόμη πολλά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα από τότε. Στα περισσότερα από τα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν, το LSD χορηγήθηκε για λίγες μόνο ημέρες, συνήθως σε καθημερινά αυξανόμενες δόσεις ή σε επαναλαμβανόμενες, πλήρως ψυχοδηλωτικές δόσεις.7 Η μικροδοσολογία, όπως γίνεται σήμερα, δεν ήταν τότε κοινή. Ως εκ τούτου, δε γνωρίζουμε αν και πώς αναπτύσσεται ανοχή όταν το LSD χορηγείται σε μικροδόσεις, μέρα παρά μέρα, επί μήνες και χρόνια. Είναι σημαντικό ότι οι μηχανισμοί με τους οποίους δημιουργείται η ψυχεδελική ανοχή στον άνθρωπο παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητοι: Αν δεν είναι το φάρμακο που αλλάζει, τι είναι αυτό μέσα στο σώμα που καθιστά το LSD ανενεργό; Τι είναι αυτό που κάνει ο εγκέφαλος για να σφαλίζει τις πύλες της αντίληψης φαινομενικά εν ριπή οφθαλμού, και έπειτα να τις ανοίγει ξανά μερικές μέρες αργότερα;
Προκειμένου το LSD να μεταβάλει τη συνείδηση, πρέπει να μεταφερθεί στον εγκέφαλο μέσω της ροής του αίματος και να συνδεθεί με υποδοχείς που είναι ενσωματωμένοι στις μεμβράνες των εγκεφαλικών κυττάρων. Ένα μεμονωμένο κύτταρο μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μικροσκοπικό δωμάτιο στον εγκέφαλο. Η μεμβράνη του, σε αυτή την αναλογία, είναι σαν ένας εύκαμπτος τοίχος ή ένα λεπτό δίχτυ που χωρίζει το μεμονωμένο κύτταρο από τα άλλα κύτταρα. Ένας υποδοχέας μπορεί να θεωρηθεί ως μια ακόμη πιο μικροσκοπική αλυσίδα χαντρών που τσαλακώνεται μέσα στη μεμβράνη του κυττάρου έτσι ώστε το ένα μέρος της αλυσίδας να προεξέχει προς τα έξω και το άλλο μέρος να προεξέχει προς το εσωτερικό του κυττάρου. Υπάρχουν μυριάδες υποδοχέων μέσα σε μια δεδομένη μεμβράνη, αλλά ο σημαντικότερος εταίρος αλληλεπίδρασης για το LSD ονομάζεται υποδοχέας σεροτονίνης (5-HT2A).
Το LSD προσεγγίζει το κύτταρο από το εξωτερικό, προσδένεται στους υποδοχείς 5-HT2A και αφήνει τους υποδοχείς να αναμεταδώσουν το μοναδικό μήνυμα του LSD μέσω της μεμβράνης και μέσα στο κύτταρο. Μία από τις υψηλότερες συγκεντρώσεις υποδοχέων 5-HT2A στο σώμα μπορεί να βρεθεί μέσα στις μεμβράνες των λεγόμενων πυραμιδικών κυττάρων, τα οποία κατοικούν στο πιο εξωτερικό στρώμα του εγκεφάλου (δηλ. στο φλοιό).9 Τα πυραμιδικά κύτταρα έχουν διακλαδώσεις μεγάλης εμβέλειας που είναι κατάλληλες για την ενσωμάτωση αισθητηριακών, συναισθηματικών και γνωσιακών πληροφοριών από όλο τον εγκέφαλο. Έχει προταθεί ότι η σωστή ενσωμάτωση κατά μήκος των συγκεκριμένων διακλαδώσεων και η “απόφαση” των πυραμιδικών κυττάρων να μεταβιβάσουν τις πληροφορίες ή να τις κρατήσουν στον εαυτό τους είναι το κλειδί για το αν αυτές εισέρχονται στη συνείδηση ή αποσιωπώνται.10 Το LSD έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει την ανταπόκριση των πυραμιδικών κυττάρων του φλοιού στις εισερχόμενες πληροφορίες11 οδηγώντας τα να απελευθερώνουν περισσότερο από τον νευροδιαβιβαστή τους, το γλουταμινικό οξύ.12 Το γλουταμινικό οξύ μεταφέρει ένα διεγερτικό μήνυμα προς άλλους νευρώνες να ακολουθήσουν τους παράδειγμά τους, να γίνουν και οι ίδιοι πιο ευαίσθητοι και έτσι να βοηθήσουν στη μετάδοση του μηνύματος που πυροδοτήθηκε από το LSD. Σύμφωνα με την τρέχουσα επιστημονική αντίληψη, είναι η ακόλουθη τριάδα LSD-5-HT2A-γλουταμινικό οξύ που αντιπροσωπεύει μία από τις κυτταρικές βασικές αρχές της ψυχεδελικής δραστηριότητας.
Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ανοχή; Ας υποθέσουμε ότι είναι πράγματι η αλληλεπίδραση LSD-5-HT2A-γλουταμινικού οξέος στον φλοιό που κρατάει το κλειδί για τις πόρτες της αντίληψης. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να είναι μια σοφή κίνηση για τον εγκέφαλο να παρέμβει σε αυτή την αλληλεπίδραση, να γίνει ανεκτικός και να ανακτήσει την αρχική του ισορροπία. Δεδομένης της έλλειψης της έρευνας σε ανθρώπους στον τομέα αυτό, πιθανές αποδείξεις για μια τέτοια παρέμβαση μπορούν να συγκεντρωθούν μόνο από το ζωικό βασίλειο. Όπως και στους ανθρώπους, το LSD στοχεύει στους υποδοχείς 5-HT2A στα ζώα για να επηρεάσει τη συμπεριφορά τους. Οι αρουραίοι, παρομοίως με τους ανθρώπους, αναπτύσσουν επίσης ανοχή στο LSD.7 Όταν τους χορηγείται LSD για πέντε ημέρες, οι αρουραίοι όχι μόνο γίνονται ανεκτικοί στις συμπεριφορικές επιδράσεις του LSD, αλλά επίσης υπορρύθμιση των υποδοχέων 5-HT2A στον φλοιό του εγκεφάλου.13,14 Υπορρύθμιση σημαίνει ότι οι υποδοχείς εσωτερικεύονται μέσα στο κύτταρο (δηλ. ενδοκυτταρώνονται) και στη συνέχεια αποσυντίθενται εντός του κυττάρου15,21 έτσι ώστε να μην παρέχουν πλέον εταίρο σύνδεσης για το LSD. Οι αφαιρεθέντες υποδοχείς όμως αναπληρώνονται γρήγορα όταν αποσύρεται το LSD, έτσι ώστε κατά την εκ νέου εφαρμογή, το LSD να μπορεί να συνδεθεί και πάλι σε αυτούς. Εκ πρώτης όψεως, η φλοιώδης 5-HT2A υπορρύθμιση που βρέθηκε στους αρουραίους αντικατοπτρίζει όμορφα τον χαρακτήρα “έρχομαι και φεύγω” της ανοχής στους ανθρώπους. Ωστόσο, ενώ τα πρώτα σημάδια ανοχής στους αρουραίους και τους ανθρώπους ανιχνεύονται ήδη τη δεύτερη ημέρα μετά τη λήψη, έχει αποδειχθεί ότι η φλοιώδης 5-HT2A υπορρύθμιση δεν εμφανίζεται πριν από την πέμπτη ημέρα επαναλαμβανόμενης λήψης LSD.13 Έτσι, αν και σημαντική, η υπορρύθμιση των 5-HT2A μπορεί να μην είναι η μόνη διαδικασία που εμπλέκεται στην ανάπτυξη της ανοχής στις ψυχεδελικές ουσίες.
Για να προσδιορίσουμε ποιες άλλες διεργασίες μπορεί να εμπλέκονται, πραγματοποιήσαμε μια μελέτη για την ανοχή στο LSD σε αρουραίους στο Ινστιτούτο Φαρμακολογίας και Τοξικολογίας του Πανεπιστημίου Otto-von-Guericke στο Μαγδεμβούργο. Διαπιστώσαμε ότι η επαναλαμβανόμενη χορήγηση LSD μείωσε την ικανότητα του γλουταμινικού οξέος να δεσμεύεται στους υποδοχείς του, στο φλοιό των αρουραίων με ανοχή και ότι ορισμένοι υπότυποι υποδοχέων γλουταμινικού οξέος, συγκεκριμένα οι υποδοχείς mGlu2/3, ανταποκρίνονταν λιγότερο όταν διεγείρονταν.16 Ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι αλλαγές στο φλοιώδες γλουταμινεργικό σύστημα ήταν ορατές προτού υπάρξουν ενδείξεις υπορρύθμισης των 5-HT2A. Αυτό θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει στην εξήγηση αυτών των φάσεων ανοχής που μπορούν να ανιχνευθούν πριν από τις πέντε ημέρες χορήγησης. Αν θεωρούσαμε την πρόσδεση του LSD στους υποδοχείς 5-HT2A του φλοιού ως “σπινθήρα”, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε την απελευθέρωση του γλουταμινικού (ή άλλων τέτοιων συστημάτων αναμετάδοσης) στα επόμενα στάδια ως το “προσάναμμα” που απαιτείται για να εξαπλωθεί το ψυχεδελικό μήνυμα. Σε αυτή την αναλογία, λοιπόν, η ανοχή στο LSD μπορεί να αρχίσει μέσω της εξασθένισης του προσανάμματός του πολύ πριν σβήσει η ίδια η σπίθα.
Όταν καταναλώνεται σε ψυχεδελικές δόσεις και μόνο μια φορά στο τόσο, το LSD – σε σχέση με άλλα ναρκωτικά ψυχαγωγικής χρήσης – θεωρείται γενικά ότι ενέχει μάλλον χαμηλή τοξικότητα στο οργανικό σύστημα του σώματος.17 Η κατανάλωση χαμηλών δόσεων ψυχεδελικών ουσιών οδηγεί σε χαμηλότερα επίπεδα στο πλάσμα18 και σε χαμηλότερη πρόσδεση στους υποδοχείς από ότι η κατανάλωση κανονικών ή υψηλών δόσεων.19 Επομένως, αν οι ψυχεδελικές δόσεις LSD είναι μάλλον ασφαλείς για τον οργανισμό, θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι οι χαμηλές δόσεις θα είναι ακόμη πιο ασφαλείς. Αν και δεν υπάρχει τίποτα που να αντιτίθεται σε αυτό για μια φορά στο τόσο ή για βραχυπρόθεσμη χρήση,18,20 θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η πρόσκαιρη ασφάλεια δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με τη χρόνια ασφάλεια.
Στην έρευνά μας σχετικά με την ανοχή στο LSD σε αρουραίους, διερευνήσαμε την υπερθερμία και το λεγόμενο “τίναγμα του υγρού σκύλου”, δύο σωματικές επιδράσεις που, όπως και η ψυχεδέλεια, μεσολαβούνται από τους ίδιους υποδοχείς που ενεργοποιεί και το LSD, τους 5-HT2A . Τα “τινάγματα υγρού σκύλου” προκαλούμενα από το LSD, συνέχισαν να εμφανίζονται όταν μικρές δόσεις χορηγούνταν επανειλημμένα μία ή δύο φορές την ημέρα, αλλά υποχώρησαν όταν μερικές από τις μικρές δόσεις LSD ανταλλάχθηκαν με μεσαίες δόσεις ή χορηγήθηκαν ανά διάστημα τεσσάρων ωρών. Η επίδραση του LSD στη θερμοκρασία του σώματος ήταν ακόμη πιο ανθεκτική από το τρέμουλο υγρού σκύλου: Η υπερθερμία υποχώρησε μόνο όταν οι περισσότερες από τις μικρές δόσεις αντικαταστάθηκαν με μεσαίες δόσεις.21
Τα ευρήματα αυτά υποδεικνύουν δύο κρίσιμα χαρακτηριστικά της ανοχής στο LSD: Πρώτον, η ανοχή εξαρτάται από τη δόση και το διάστημα κατανάλωσης. Όσο υψηλότερη είναι η δόση και όσο μικρότερο το διάστημα, τόσο πιο πιθανό είναι τα ζώα να αναπτύξουν ανοχή. Δεύτερον, η ανοχή στο LSD προκύπτει σε σχέση με διαφορετικές επιδράσεις με διαφορετικούς τρόπους, ένα φαινόμενο γνωστό ως διαφορική ανοχή. Διαφορική ανοχή έχει επίσης αποδειχθεί για ορισμένες από τις σωματικές επιδράσεις του LSD στον άνθρωπο: Οι επιδράσεις στη θερμοκρασία του σώματος και στην αρτηριακή πίεση, για παράδειγμα, υποδεικνύουν μόνο ασυνεπώς την ανάπτυξη ανοχής.7
Παρομοίως, όταν οι ψυχαγωγικοί χρήστες μικροδόσεων (microdosers) ρωτήθηκαν για τις εμπειρίες τους, ανέφεραν μια ποικιλία παρενεργειών. Αυτές περιλάμβαναν ψυχολογικές επιδράσεις όπως συναισθηματική αστάθεια, απόσπαση προσοχής ή αϋπνία, καθώς και σωματικά συμπτώματα όπως πονοκέφαλο ή απορρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος.22 Έτσι, παρά την ταχεία εξαφάνιση της ψυχεδέλειας κατά την επαναλαμβανόμενη λήψη πλήρους δόσης LSD, αποδεικνύεται συνολικά αρκετά δύσκολο να προβλέψουμε πώς το σώμα προσαρμόζεται σε μια χρόνια χορήγηση LSD – ποιες επιδράσεις μειώνονται, ποιες αυξάνονται και ποιες ενδεχομένως εμφανίζονται αιφνιδίως μετά από μακροχρόνια κατανάλωση. Η καθαρότητα και οι συγκεντρώσεις σε ένα τυπικό LSD blotter μπορεί να ποικίλλουν, οι χρήστες μπορεί να μην τηρούν αυστηρά τα ίδια ακριβώς διαστήματα κατανάλωσης ή ακόμη και να μπαίνουν στον πειρασμό να αυξάνουν τις δόσεις με την πάροδο του χρόνου. Ως εκ τούτου, οι ανησυχίες σχετικά με τη διαφορική ανοχή δεν πρέπει να απορρίπτονται επιπόλαια όταν σκεφτόμαστε την ασφάλεια της χρόνιας (μικρο)δοσολογίας LSD.
Όλα αυτά, φυσικά, δεν αποκλείουν την πιθανότητα επαναλαμβανόμενες (μικρο)δόσεις LSD να μπορούν να χορηγηθούν με ασφάλεια σε ένα (κλινικά) εποπτευόμενο πλαίσιο και/ή να έχουν ακόμη και θεραπευτικά ευεργετικά αποτελέσματα.23,24 Επισημαίνουν, ωστόσο, ότι η επιστημονική αντίληψη των συνεπειών της συχνής και μακροχρόνιας λήψης LSD βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο. Η βραχυπρόθεσμη ανοχή στο LSD μπορεί να προκύπτει από πιο διακριτικές προσαρμογές, όπως η υπορρύθμιση των υποδοχέων 5-HT2A και του γλουταμινικού οξέος, ωστόσο, οι μακροπρόθεσμες προσαρμογές του οργανισμού στο LSD – ανάλογα με τη δόση, τα μεσοδιαστήματα και τη διάρκεια της χρήσης – μπορεί να είναι πολύ πιο περίπλοκες.25 Χρειάζονται περισσότερες έρευνες για να διευκρινιστούν τα πιθανά οφέλη ή/και οι βλάβες της συχνής χρήσης ψυχεδελικών ουσιών. Οι μελλοντικές έρευνες δεν θα πρέπει να περιοριστούν στον εγκέφαλο και τις ψυχολογικές αξιολογήσεις, αλλά ίσως να εξετάσουν και άλλα όργανα, τα οποία εκφράζουν υποδοχείς προς στους οποίους δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση οι ψυχεδελικές ουσίες.
Αποποίηση ευθυνών: Αυτό το blogpost μεταφράστηκε και επεξεργάστηκε από εθελοντές. Οι συντελεστές δεν εκπροσωπούν το MIND Foundation. Εάν διαπιστώσετε λάθη, ανακολουθίες κειμένου ή οποιουδήποτε είδους ασάφεια στη μετάφραση, παρακαλούμε γράψτε μας ; είμαστε ευγνώμονες για κάθε βελτίωση. Αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε τις γλωσσικές σας δεξιότητες για να μας βοηθήσετε, μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε τον σύνδεσμο για να γίνετε μέλος της Blog Translation Group!
Buchborn (2020). Tolerance to LSD and Microdosing.ICPR, 2020.https://www.youtube.com/watch?v=Tp8BtCaFtVY
Buchborn (2016). Why DMT works all the time and LSD won’t.ICPR, 2016.https://www.youtube.com/watch?v=fng6ODKvJdU
Nutt D, King LA, Saulsbury W, Blakemore C. Development of a rational scale to assess the harm of drugs of potential misuse. Lancet. 2007;369(9566):1047-53.
https://www.gq.com/story/micro-dosing-lsd
https://www.independent.co.uk/life-style/gadgets-and-tech/features/lsd-microdosing-trending-silicon-valley-can-it-actually-make-you-more-creative-a7580881.html
Fadiman J. The psychedelic explorer’s guide: Safe, therapeutic, and sacred journeys: Simon and Schuster; 2011.
Passie T. The Science of Microdosing Psychedelics. London: Psychedelic Press; 2019.
Meyer JS, Quenzer LF. Psychopharmacology: Drugs, the Brain, and Behavior. New York: Oxford University Press; 2018.
Buchborn T, Grecksch G, Dieterich DC, Höllt V. Tolerance to Lysergic Acid Diethylamide: Overview, Correlates, and Clinical Implications. In: Preedy V, editor. Neuropathology of Drug Addictions and Substance Misuse. 2. San Diego: Academic Press; 2016. p. 846-58.
Isbell H, Belleville R, Fraser H, Wikler A, Logan C. Studies on lysergic acid diethylamide (LSD-25). I. Effects in former morphine addicts and development of tolerance during chronic intoxication. AMA Arch Neurol Psychiary. 1956;76:468-78.
Andrade R, Weber ET. Htr2a gene and 5-HT2A receptor expression in the cerebral cortex studied using genetically modified mice. Front Neurosci. 2010;4:36.
Aru J, Suzuki M, Larkum ME. Cellular mechanisms of conscious processing. Trends Cogn Sci. 2020.
Aghajanian GK, Marek GJ. Serotonin and hallucinogens. Neuropsychopharmacology. 1999;21(2):16S-23S.
Muschamp JW, Regina MJ, Hull EM, Winter JC, Rabin RA. Lysergic acid diethylamide and [−]-2,5-dimethoxy-4-methylamphetamine increase extracellular glutamate in rat prefrontal cortex. Brain Res. 2004;1023(1):134-40.
Buckholtz NS, Zhou DF, Freedman DX, Potter WZ. Lysergic acid diethylamide (LSD) administration selectively downregulates serotonin2 receptors in rat brain. Neuropsychopharmacology. 1990;3(2):137-48.
Gresch PJ, Smith RL, Barrett RJ, Sanders-Bush E. Behavioral Tolerance to Lysergic Acid Diethylamide is Associated with Reduced Serotonin-2A Receptor Signaling in Rat Cortex. Neuropsychopharmacology. 2005;30(9):1693-702.
Gray JA, Roth BL. Paradoxical trafficking and regulation of 5-HT2A receptors by agonists and antagonists. Brain Res Bull. 2001;56(5):441-51.
Buchborn T, Schröder H, Dieterich DC, Grecksch G, Höllt V. Tolerance to LSD and DOB induced shaking behaviour: differential adaptations of frontocortical 5-HT2A and glutamate receptor binding sites. Behav Brain Res. 2015;281:62-8.
Nichols DE, Grob CS. Is LSD toxic? Forensic Sci Int. 2018;284:141-5.
Holze F, Liechti ME, Hutten NR, Mason NL, Dolder PC, Theunissen EL, et al. Pharmacokinetics and pharmacodynamics of lysergic acid diethylamide microdoses in healthy participants. Clin Pharmacol Ther. 2021;109(3):658-66.
Madsen MK, Fisher PM, Burmester D, Dyssegaard A, Stenbæk DS, Kristiansen S, et al. Psychedelic effects of psilocybin correlate with serotonin 2A receptor occupancy and plasma psilocin levels. Neuropsychopharmacology. 2019;44(7):1328-34.
Bershad AK, Schepers ST, Bremmer MP, Lee R, de Wit H. Acute subjective and behavioral effects of microdoses of lysergic acid diethylamide in healthy human volunteers. Biol Psychiatry. 2019;86(10):792-800.
Buchborn T. Verhaltens-und molekularbiologische Untersuchungen zur Grundlage der Toleranz gegenüber serotonergen Halluzinogenen: Dissertation. OvGU; 2020.
Ona G, Bouso JC. Potential safety, benefits, and influence of the placebo effect in microdosing psychedelic drugs: A systematic review. Neurosci Biobehav Rev. 2020; 119: 194-203.
Buchborn T, Schröder H, Höllt V, Grecksch G. Repeated lysergic acid diethylamide in an animal model of depression: normalisation of learning behaviour and hippocampal serotonin 5-HT2 signalling. J Psychopharmacol. 2014;28(6):545-52.
Family N, Maillet EL, Williams LT, Krediet E, Carhart-Harris RL, Williams TM, et al. Safety, tolerability, pharmacokinetics, and pharmacodynamics of low dose lysergic acid diethylamide (LSD) in healthy older volunteers. Psychopharmacology (Berl). 2020;237(3):841-53.
Martin DA, Marona-Lewicka D, Nichols DE, Nichols CD. Chronic LSD alters gene expression profiles in the mPFC relevant to schizophrenia. Neuropharmacology. 2014;83:1-8.